Hazal 21 yaşındaydı. Şile escort merkezine yakın, denize beş dakikalık yürüyüş mesafesindeki bir sokakta, küçük bir apartmanın zemin katında yaşıyordu. Odanın camı neredeyse kaldırım hizasındaydı; dışarıdan geçenlerin ayak seslerini duyduğu gibi içerideki sessizlik de dışarı taşardı. Ama Hazal için bu sessizlik bir süredir huzur değil, bir tür boğulma hissiydi.
Aslen Amasyalıydı. Kalabalık bir ailenin ortanca kızıydı. Evdeki yük hep omuzlarındaydı ama kıymeti hiç bilinmemişti. Lise ikinci sınıfta okulu bırakmak zorunda kaldı. Evin içindeki baskıdan kaçmak için erken yaşta İstanbul’a geldi. Esc ilk durakları Sancaktepe, Ümraniye oldu. Ama kalıcı olamadı. İnsanlara güveni azdı. Hep bir şey eksikti: bir sıcaklık, bir bağ, bir neden…
Bir gün otobüste tesadüfen Şile escort tabelasını görünce, o tarafa gitmeye karar verdi. O sırada hiçbir planı yoktu. Şile’ye vardığında havası, denizi, dinginliği ona iyi gelmişti. Bir süre yazlık kafelerde çalıştı, sonra kışın ortasında yalnız kaldı. İş bulmak zorlaştı, parası bitti. Günlerce sahilde yürüyerek iş aradı ama sonuç çıkmadı. Kirayı ödeyemeyince ev sahibi kapıyı sertçe çaldı. O gün akşam tanıdığı biri ona şöyle dedi:
“İstersen başka bir yol daha var. Hemen çözülür her şey. Üstelik kararı sen verirsin.”
Hazal önce irkildi. Sonra geceyi, fatura borcunu, buzdolabının boş raflarını düşündü. Birkaç gün sonra, adı bile olmayan bir apartman dairesinde, hiç tanımadığı bir adamın yanında sustu. Parasını aldı. Aynaya bakamadı. Ama aç değildi artık.
Zamanla bu sessizlik rutine döndü. Kendini sorgulamamaya başladı. Hayat, sadece “bir gün daha”ya dönüşmüştü. Ta ki bir sabah, Şile escort küçük halk kütüphanesinin ilan panosunda şu yazıyı görene kadar:
“Genç Kadınlar İçin Yazı ve Hikâye Atölyesi – Sessizliği Kelimeye Dönüştür.”
Bir hafta boyunca kütüphanenin önünden geçti ama içeri girmedi. Sonunda bir pazartesi günü, başını öne eğerek içeri girdi. Masaya bir defter bırakıldı. İlk yazdığı cümle şuydu:
“Kendime bile anlatamadığım şeyleri kâğıda döküyorum çünkü susmaktan yoruldum.”
